Świat Zwierząt

ragi_8

Ragdoll (ang. ragdoll lalka szmacianka) - rasa kotów. Nazwa rasy związana jest z ich wyjątkową cechą: gdy zwierzę bierze się na ręce, jego mięśnie natychmiast wiotczeją i kot zwisa bezwładnie jak szmaciana lalka. Koty tej rasy są wyjątkowo spokojne i tolerancyjne wobec innych zwierząt.
Historia Ragdolli
Pochodzenie rasy ragdoll nie jest do końca wyjaśnione. W wielu źródłach możemy spotkać się z różnymi, przeczącymi sobie nawzajem i często niewiarygodnymi opisami początków tej rasy. Historia rasy sięga lat 60. ubiegłego wieku. Ann Baker, mieszkająca w Riverside w Californii, była odkrywczynią i właścicielka pierwszych ragdolli oraz założycielką organizacji poświęconej tej rasie. Za matkę wszystkich ragdolli uważa się półdziką kotkę o imieniu Josephine, która była białym, długowłosym kotem należącym do pani Pennels, sąsiadki Ann Baker. Na początku kotka żyła sobie na wolności i nikt się nią nie interesował aż do momentu, gdy została potrącona przez samochód. Sąsiedzi Ann Baker, którzy pracowali na miejscowym uniwersytecie zajęli się leczeniem kotki i pomogli jej dojść do siebie po ciężkim wypadku. W okresie rekonwalescencji musiała pozostawać w domu. Udało ją się wówczas odrobinę oswoić i sprawić, aby pozwalała ludziom do siebie podchodzić.
Na pierwszy miot już po jej wyleczeniu zwróciła uwagę właśnie Ann Baker. Poprzednie kocięta były dzikie i nieufne, a te które się teraz urodziły okazały się całkowitym przeciwieństwem starszego rodzeństwa. Maleństwa okazały się ufne, przyjazne, pozbawione agresji, pozwalały brać się na ręce, wykazując przy tym zupełnie niezwykłą cechę - całkowite rozluźnienie mięśni w czasie podnoszenia ( ragdoll oznacza właśnie „szmaciana lalka"). I w tym miejscu zaczynają się spekulacje dotyczące łagodności tej rasy. Jedna z teorii mówi, że Josephine została z pewnością poddana genetycznej mutacji na lokalnym uniwersytecie, gdzie pracowała sąsiadka Ann Baker. Podobno kobieta leczyła kotkę eksperymentalnymi specyfikami o nieznanym wpływie na zdrowie, być może posiadającymi właściwości mutagenne. Wszystkie kociaki w miocie wykazywały te same niezwykłe cechy, chociaż poprzednie mioty były zupełnie inne. Do dzisiaj teorii na temat mutacji powstało bardzo wiele, większość jednak głosiła sama Ann Baker, z czasem ulegająca pewnego rodzaju obsesji na punkcie tych kotów. W latach 60.-70. przedstawiono ją w mediach jako osobę szukającą poklasku i mitomankę, wykorzystującą zwierzęta do wzbogacenia się i zyskania sławy. Dziś wyklucza się teorię o celowej mutacji, ponieważ w latach 60 nie istniały ani narzędzia, ani wiedza w zakresie manipulacji genetycznej, innej niż przypadkowa. Inna teoria głosi, jakoby Josephine podczas wypadku uległa tak poważnemu wstrząsowi, że uszkodzeniu uległy jej komórki rozrodcze. Ponieważ jednak za temperament i rozluźnienie mięśni odpowiada więcej niż jeden gen, taka hipoteza wydaje się naukowcom wysoce nieprawdopodobna. A naukowe fakty? Naukowcy oszczędnie wypowiadają się na temat genetyki ragdolli. Jedyna pewna informacja to ta, że rzeczywiście wcześniej nigdy nie istniał taki wzór genetyczny i jest to coś całkowicie nowego. Niewątpliwie w kociętach było coś tak niezwykłego, że dostrzegli to wszyscy i dlatego Ann Baker zdecydowała się stworzyć całkiem nową rasę. Pierwszym kotem, w którego posiadanie weszła Ann Baker, była czarna kotka o imieniu Buckwheat, podobna w typie do kotki burmańskiej. Druga była dwukolorowa kotka Raggedy Ann Fugianna. Ojcem Fugianny był należący do pani Pennels: Daddy Warbucks, syn Josephine, mający białe birmańskie "rękawiczki" na łapkach. Wszystkie te kocięta urodziła Josephine, po różnych, przypadkowych ojcach. Ann była pod wrażeniem Daddy'ego, uderzająco podobnego do kotów birmańskich. To właśnie tego kota nazwała "ojcem wszystkich ragdolli" i wypożyczała go od pani Pennels do swego programu hodowlanego. Jednak nie było jej dane zdobyć więcej kociąt od Jospehine, ponieważ mąż pani Pennels, zmęczony hałasem wokół ragdolli, uśpił kotkę i jej nowy miot. Tymczasem Ann Baker na własną rękę rozpoczęła szeroką akcję promocyjną i wkrótce o kotach stało się głośno w mediach. Zastrzegła nazwę „ragdoll", a każdy, kto chciał prowadzić hodowlę, musiał spisywać z nią niezwykle dziwaczne umowy, obwarowane licznymi zakazami. Założyła także organizację International Ragdoll Cat Association (IRCA), która nie była powiązana z żadną z dużych organizacji opiekujących się kotami. Restrykcyjna polityka Baker doprowadziła szybko do powstania rozłamu. Hodowcy zrażeni byli jej opowieściami, jakoby koty te były wynikiem mutacji wywołanej przez kosmitów, miały geny szopów i ludzi, a nawet jakoby były ostatnim ogniwem między ludźmi a kosmitami. Z pewnością te sensacje przyczyniły się do popularyzacji ragdolli, ale niestety także do pojawienia się mitów na ich temat. takich jak ten, że ragdolle są odporne na ból. Nie jest to oczywiście prawda. Koty te z powodu swej łagodności nie robią po prostu hałasu z byle powodu. Baker ogromnie podkreślała również obniżoną świadomość zagrożenia u tych kotów, co spowodowało niechęć do nich profesjonalnych hodowców i sprzeciw wobec zaakceptowania tej rasy, jako niezdolnej do naturalnej obrony. Wkrótce okazało się jednak, że ragdolle, choć nie są szczególnie ostrożne ani nie potrafią bronić się tak agresywnie i skutecznie jak inne rasy, posiadają zdrowy instynkt i rozwiniętą inteligencję. Potem zaczęto uważać nawet za zaletę fakt, że koty te nie podnoszą niepotrzebnego alarmu i są bardzo zrównoważone. Oczywiście do dzisiaj istnieją przeciwnicy tych zwierząt, przekonani, że zwierzę, które nie mogłoby żyć w stanie dzikim, nie powinno być hodowane. Przypomnijmy że podobne zarzuty często muszą odpierać hodowcy persów. Omawiając historię ragdolli warto wspomnieć Laurę i Danny'ego Deytonów, którzy zdobyli ragdolle jeszcze zanim Baker zaczęła swoje nietypowe praktyki związane prawem do hodowania tych kotów. To oni stali się prekursorami prawdziwych hodowców oraz założycielami Ragdoll Fanciers' Club International (RFCI), powstałego w 1971 roku. W 1981 roku po raz pierwszy koty te trafiły do Europy. Obecnie rasa ragdoll jest akceptowana przez większość kocich organizacji, a ich hodowle istnieją na całym świecie i wyrastają jak grzyby po deszczu. Ann Baker umarła w 1997, czując się zdradzona i oszukana przez hodowców.
Wygląd i charakter
Nazwa „ragdoll” ( z ang.: „szmaciana lalka”) idealnie odzwierciedla charakter i podstawową cechę tych kotów. Gdy weźmie się je na ręce, rozluźniają wszystkie mięśnie, odprężają się i zachowują jak bezgranicznie ufne dzieci. Są pełne wewnętrznego spokoju i niesamowicie delikatne. Mocno przywiązują się do człowieka i chętnie uczestniczą w życiu domowym. Bardzo kochają swoich właścicieli, starają się zawsze trzymać blisko nich. Ragdoll jest spokojnym, umiarkowanie aktywnym kotem, należącym do tzw. „kotów niskopodłogowych”. Nie wykazuje za dużej chęci biegania po wyżej położonych miejscach, takich jak półki czy szafki. Ze względu na brak agresji żyje w zgodzie z innymi zwierzętami i dziećmi, bardzo rzadko używając pazurów podczas zabawy. Należy jednak bacznie zwracać uwagę, aby podczas takich harców to jemu nie stała się krzywda, gdyż jego łagodność i ufna natura czynią go w dużej mierze bezbronnym. Dlatego właśnie koty tej rasy nie powinny być samotnie wypuszczane na zewnątrz, gdyż może grozić niebezpieczeństwo ze strony innych zwierząt. Ragdolle świetnie przystosowują się do małych mieszkań i jeśli tylko zapewnimy im towarzystwo i zabawki, będą czuły się szczęśliwe. Koty te są ciche, a wydawane przez nie dźwięki przypominają delikatny płacz dziecka lub „ćwierkanie”. Pamiętajmy jednak, że każde zwierzę ma swój indywidualny charakter, w dużej mierze kształtowany przez nas, właścicieli.

Eetep40 · Wysłany: Nie 20:44, 25 Mar 2007 Temat postu:

cool!
[link widoczny dla zalogowanych]

Homix

Busty mature tied and teased by three biches
[link widoczny dla zalogowanych]